Υπάρχουν κάποια δεδομένα, που μπορούν να μας οδηγήσουν αν όχι σε ακριβή συμπεράσματα, τουλάχιστον σε ενδείξεις ως προς το τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί.
Κατ’ αρχάς, τεχνηέντως αποσύρθηκε από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις πολιτικών, ο όρος «Αραβική Άνοιξη», που σημαίνει πως οι κατευθυνόμενες εξεγέρσεις θα προχωρήσουν και σε άλλες χώρες, όπου δεν υπάρχουν Άραβες, αλλά μουσουλμάνοι καθ’ ολοκληρίαν, ή σε κοινότητες.
Πρόκειται επομένως για Ευρώπη, Ρωσία και Ασία έως και την Κίνα. Το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσει και η Κίνα το μαχαίρι των ισλαμιστών είναι σχεδόν βέβαιο. Ήδη παίρνουν οι Κινέζοι μια μικρή πρόγευση από τις ταραχές με τους Ουιγούρους (την μήτρα των Τούρκων). Αλλά, ακούγεται και μια άλλη σειρήνα συναγερμού, για την πρόθεση του ΙΚ να διεισδύσει στην Νότιο-Ανατολική Ασία (μας προϊδέασε άλλωστε με τους χάρτες που κυκλοφορεί)..
Αυτό μας γνωστοποιεί η εταιρεία Muir Analytics, η οποία προμηθεύει στις πολυεθνικές «πληροφορίες κατά της τρομοκρατίας, της πολιτικής βίας και της εξέγερσης», μία από τις «βοηθητικές» υπηρεσίες της CIA στη Βιρτζίνια, που χρησιμοποιείται συχνά από τη μητρική εταιρεία για να εξαπλώσει «πληροφορίες» χρήσιμες για τις δραστηριότητές της. Επ’ αυτού, όμως, προσεχώς.
Ένα άλλο χρήσιμο στοιχείο για τον αναλυτή, είναι ότι μέχρι τώρα, οι δυτικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να καταστρέψουν κράτη παρά μόνο όπου ο πληθυσμός είναι οργανωμένος σε φυλές (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη), ή τεχνητά κράτη (Ουκρανία, Γιουγκοσλαβία) που ο λαός τους δεν είχε εθνοτική συγγένεια.
Αυτός ενδεχομένως είναι και ο λόγος όπου δε υπήρξαν επιτυχίες -παρά μόνο πρόσκαιρες- σε Μπαχρέιν, Αίγυπτο και Συρία.
Η αμερικανική εφημερίδα «World Tribune» επικαλείται αναφορά του στρατηγού των ΗΠΑ, κ. Hugh Shelton, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν το Μπαχρέιν ως κλειδί για την κατάρρευση του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC) και τους κανονισμούς του και ότι θα μπορούσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ να αποκτήσει τον έλεγχο των γιγαντιαίων εταιρειών πετρελαίου και των έλεγχο των πετρελαιοπηγών στον Κόλπο.
Όμως, η συνωμοσία αποκαλύφθηκε από την κυβέρνηση του Μπαχρέιν το 2011, όταν επετεύχθη συμφωνία σε ένα ψήφισμα το οποίο υποστηρίχθηκε από τη Σαουδική Αραβία για την αποστολή χιλιάδων στρατιωτών στο Μπαχρέιν, να βοηθήσουν την καταστολή της σιιτικής εξέγερσης.
Ως προς την Αίγυπτο, ο τότε υπουργός Άμυνας -και σήμερα Πρόεδρος- στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ήταν σε θέση να ανιχνεύσει την συνωμοσία με την χρησιμοποίηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία κατάφερε να ανατρέψει και να σώσει την Αίγυπτο.
Στην δε Συρία, μάλλον θα χαθεί η περιοχή του Deir ez-Zor, η οποία -έχει το χαρακτηριστικό ότι κατοικείται από Άραβες σουνίτες οργανωμένους σε φυλές, από Κούρδους αλλά και Αρμένιους- είναι υποψήφια για απόσπαση, αλλά όχι το υπόλοιπο της χώρας, όπως το ζήσαμε εδώ και τρία χρόνια.
Παρατηρώντας τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή, εξάγονται και συμπεράσματα ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Θα είναι η αποδυνάμωση -με τεμαχισμό- όλων των μουσουλμανικών κρατών (ως και το ξεχασμένο Βελουχιστάν, ζήτησε προχθές αυτονόμηση από το Πακιστάν, στο οποίο καλύπτει σχεδόν την μισή επικράτεια), ώστε να πάψουν να αποτελούν απειλή – και κατά του Ισραήλ φυσικά. Η Ιορδανία θα πρέπει να ανησυχεί.
Δεν έχει πλέον καμιά σημασία αν μια χώρα έχει φιλοδυτικό προσανατολισμό. Αυτά τελείωσαν. Η δημιουργία αποδυναμωμένων κρατών, τα καθιστά ούτως ή άλλως υποχείρια, ώστε οποιαδήποτε κυβερνητική μεταβολή να μη αλλάζει την εξωτερική πολιτική τους (Πιστεύει στ’ αλήθεια ο σοβαρός μελετητής, ότι ενδεχόμενη κυβερνητική μεταβολή στην Ελλάδα, θα της επιτραπεί να φέρει και αλλαγές στην εξωτερική πολιτική; – η διακυβέρνηση της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου μας επέτρεψε να αντιληφθούμε τη διαφορά λόγων και έργων).
Ως εκ τούτου, έχουμε να κάνουμε με εκτελεστές μισθοφόρους που χρησιμοποιούν πρόσωπα πνευματικώς καθυστερημένα, προκειμένου να δώσουν ιδεολογική χροιά στις τερατώδεις πράξεις τους. Τα περί συγκρότησης ενός δήθεν διεθνούς συνασπισμού για την καταπολέμηση του «Ισλαμικού Κράτους», φαντάζουν αστειότητες, αφού αν υπήρχε πρόθεση πραγματικής αντιμετώπισής του, θα συνέβαινε με ταχύτητα, και όχι όταν εξαλείψουν τους ενοχλητικούς πληθυσμούς (χριστιανούς και σιίτες).
Και βεβαίως, θα έχει προσεχθεί, ότι τα κύρια στελέχη του «Ισλαμικού Κράτους» δεν είναι πλέον Άραβες, αλλά Γεωργιανοί, Τσετσένοι, μάλιστα δε και… Κινέζοι, όχι εκ των Ουιγούρων. Αυτό είναι άλλωστε που κτύπησε καμπανάκι στην Κίνα για τις προθέσεις εναντίον της.
Δεν κλείνει το θέμα μ’ αυτό το σημείωμα. Θα επανέλθω, επειδή δεν θα αφεθεί φυσικά η Ελλάδα, ούτε άλλη χώρα, να μείνει αλώβητη.
Ο Μακεδών