Hz. Ebu Bekir’in halife seçilmesi, Hz. Ömer devri, Hz Osman’ın şahadetinden sonra Hz. Ali döneminde iyice açığa çıkan bu huzursuzluk Muaviyenin oğlu Yezit döneminde Hz. Hüseyin’in şehadetiyle Necef çölünde patlayan bir yanardağa dönüştü.
Kandan, kinden, öfkeden beslenen, hasetlikten, fesatlıktan kaynaklanan, cehalet ve hırstan gıdalanan bu ateş tüm ümmetin yüreğini dağladı.
Zamanla ölçü kaçtı. Terazi yapılan yanlışları tartamaz hale geldi. Her iki tarafında aşırılıkları ümmeti ikiye böldü. Radikal taraftarlar oluştu. Bunlar birbirlerine sokaklarda, savaş meydanlarında düşman olarak davrandılar.
Hâlbuki her iki tarafın Allah’ı, peygamberi, kitabı, dini bir Müslüman kardeşler idi. Yezid’in etrafındaki bir avuç günahkâr, katil, serserinin dışında her iki taraftaki Müslümanlar da Hz. Hüseyin’in şehadetini duyunca yüreğinden vurulmuşa dönmüşdü.
Her şeyde olduğu gibi sevginin de yerginin de bir ölçüsü vardı. Ancak bu ölçü kaçtı ve Müslüman kardeşler düşmanca varan bir ayırımcılık girdabına düştüler.
Emeviler, Abbasiler, Fatımiler, Endülüs, Selçuklu, Osmanlı ve 20. yüzyılda bu prüz zaman zaman alevlenerek İslam topraklarını kasıp kavurmuş, zaman zaman sakinleşerek dumanı tüten bir yanardağa büründü.
Bu fitne bu gün birçok İslam ülkesinde içten içe fokurdayan ve uyuyan bir magmaya benzemektedir. Ufak bir tetiklemeyle alev alabilecek bir durumda.
Her iki taraftaki aşırı uçlar İslam akidesini, aklını, mantığını ve kardeşliğini çiğneyerek topraklarını bölme ve parçalamaya çalışan İslam düşmanlarının ekmeklerine yağ sürmekte, onlara siyasi ve askeri moral kaynağı olmaktadır.
Şia Sünni çatışmaları İslam tarihinin derinliklerinde büyük izler, travmalar bırakmış ve bu acı hala zamanımızda bile yankılanmaktadır.
Hala kendi mezhebinden olmayanları Yezit ve kâfir olarak gören bir Şii anlayışla, hala kendi mezhebinden olmayan Şiileri din dışı gören bir anlayışla sadece mezhepçilik değil, aynı zamanda mezhep şovenizmi körüklenmektedir.
Mezhep şovenistleri kendi müslüman kardeşlerini düşman gibi görerek onlara sert ve merhametsizce davranırken İslam düşmanlarına daha müşfik daha yumuşak davranmaktan da hiçte geri durmamaktadır.
Ölçümüz olan, ‘’Onlar(Müslümanlar) aralarında merhametli, kâfirlere karşı şiddetli olurlar” ilahi emrine taban tabana ters hareket etmektedirler.
Bir tarafta ABD, AB, NATO diğer tarafta Rusya, Çin ve katil bir diktatörle yan yana duran Müslümanlar işaret parmaklarıyla birbirlerini ihanetle suçlarken, işaret parmağından sonra kendilerini gösteren diğer üç parmaklarını da nedense görmezlikten geliyorlar.
Mezhep şovenizminin vardığı ifrat ve tefritin uç noktası bu. Bu gün Suriye’de, Lübnan’da, Bahreyn’de, Yemende de yaşanan mezhep gerilimi ve bu gerilimin ürettiği trajedi bu.
Bir tarafta Rusya, Çin, Hizbullah, İran ve Esed bloku ve karşılarında ise dünyaca yalnız bırakılan ve ABD’cilikle suçlanan Özgür Suriye Ordusu var. Ve onlara destek mi köstek mi olduğu belli olmayan ABD, AB güdümlü Arap alemi ise öte tarafta. Esed’in ayakta kalması uzadıkça mezhebi gerilim artıyor. Hatta körükleniyor.
Esed eninde sonunda gidecek ama giderken de Ortadoğudaki uyuyan mezhebi fay hatlarını da harekete geçirip gidecek. Hizbullahın ve İran devrim muhafızlarının Esed tarafından resmen savaşması bunun en açık örneği.
Suriye iç savaşı her an Ortadoğu’yu bir alev yalımı gibi kuşatacak ciddi bir mezhepcilik krizine dönüşmeye gebe Bu yangın Irakta mantıksız, amaçsız olarak binlerce can almaya, kan dökmeye devam ediyor.
ABD saldırısı ile Ortadoğu’da mezhebi fay hatları daha geniş ve tehlikeli bir taban ve boyutlara ulaşacağı görülüyor. ABD ve Rusya Suriye üzerinde bir Rus ruleti oynanıyor.
Ortada Rusya, Çin ve İran ekseniyle ABD, Suudi ve Körfez ülkelerinin bir güç ve gövde gösterisi var.Savaşı çıkaranlar, sürdürenler, kışkırtanlar bir tarafta, Türkiye ise her yerde olduğu gibi yine mazlumun yanında.
Ortadoğu’da iki blok savaşıyor. Ama bedelini biz ve kardeşlerimiz ödüyoruz. Mezhep kışkırtmacılığı ve şovenizminin doruğa ulaşması da işin cabası.
Arif Altunbaş – Haber 7
arfltnbs@hotmail.com